1. Í Gøtu ein dag
    har hendi eitt undur, ei fyrr var tað sæð:
    Tað skramblar sum heglingsæl – luftin var klár –
    tað ýlir av stormi – tó ei rørdist hár,
    og klettarnir spreingjast, sum snarljós teir traff.
    :,: Øll Gøta var paff. :,:
  2. Ei undur var í;
    Í Tróndargjógv undir borðoyarlíð
    lá Tróndur og rembdist, hann spenti so fast,
    at Trøllkonufingur í liðinum brast,
    og Kellingin datt, hon stóð tó so trygt,
    :,: og Risin fekk gikt. :,:
  3. Nú vaknaði við
    hin gamli í gjónni og royndi eitt stig,
    men tungur var bulur og beinini veik,
    tó, hvat gjørdi Tróndur, tá mátturin sveik?
    Hann gandaði Geyta, í grøvini lá,
    :,: so Geyti stóð hjá. :,:
  1. Teir heilsaðust so.
    Hoyr olmussudýrið, mær tørvar eitt boð.
    Eg svav her so leingi, eg sigi tær satt,
    eg veit ikki, hvussu í Føroyum er statt.
    Um tingið er sterkt og um menn lata skatt,
    :,: meg lysti at frætt. :,:
  2. Tað gekk so ein tíð,
    Og Geyti kom aftur í Borðoyarlíð.
    “Jú, nógv er at frætta, teir lesa í bók
    um Sigmund og teg og um kalvan, teg tók.
    Í gandi hvør maður í Føroyum er nú
    :,: nógv betur enn tú. :,:
  3. Teir sigla í logn,
    teir rógva og hava ei árar í ogn.
    Teir tosa úr Gøtu og suður í Vág,
    úr Føroyum til Bretlands eitt ílatog lá;
    hin “rómarski” pávin lá deyður ein dag –
    :,: brátt vistu teir tað. :,:
  1. Men fólkið er smátt,
    og kvinnurnar detta um miðjuna brátt.
    Á høvdinum bera tær fjaðrar og gras,
    og eg sá ein mann nýta botn, tá hann las
    Á monnum er pannan so høg, at eg sá
    :,: hana aftanífrá. :,:
  2. Og alt letur skatt,
    og mjøður er bannaður – jú, tað er satt.
    Tað mesta av jørðini fór undir kong. “ –
    Tá suffaði Tróndur: “So aftur í song! –
    Men sig, hvat ger tingið. Nú statt ei og bín!”
    :,: “Jú teir selja grýn;” :,:

Morgunsangur