Sjá, tú blánar sum loftið og tú rodnar sum blóð, men hitt hvíta er fossur, brot og vetrarins ljóð. Har tú veittrar á báru, fjalli, bergi og ong, syngur tjóðin tær glaðasta song. Um enn nær ella fjart ert tú sál míni kært, sum tú fedrunum vart; tí tú glógvar so bjart sum tú sóleyga bart gjøgnum náttmyrkrið svart, blátt sum loftið, sum brimbrotið skært.
Har ið merkini veittra, veittri eisini mítt, tað ber kvøðu frá landi mínum fagurt og frítt; og eg kenni meg orna gjøgnum mønu og merg, síggi brim randa strendur og berg, hoyri vetrarins brot boða summarsins lot, hoyri heystmyrka lag, boða várljósan dag. Fylkjast rað vit í rað, kenna hjørtuni tað: vit við tær stevna stinnir avstað
Skopunar skúli